Den Haag, 1 april 2020
Lieve Wes,
Vandaag probeer je het tegendeel te bewijzen, maar je begint echt een mama’s jongen te worden. Je hebt afgelopen week geleerd hoe je “mama” kunt zeggen, en sindsdien zeg je geen “papa” meer.
En hoewel je vandaag mij komt opzoeken in de werkkamer, en me fijne knuffels en zoenen geeft, is het toch vooral mama die je voorkeur heeft. Als ik je optil en je moeder komt langs, wil je overstappen. Je strekt je armen naar mama uit en als je dichtbij genoeg bent, probeer je uit m’n armen te vallen.
Als je verdrietig bent, en ik kom je troosten, kijk je eerst even of mama in de buurt is. Als ze er niet is, mag ik je troosten. Anders kan alleen mama dat.
Als je blij bent, en mama is je aan het knuffelen en ik kom even kijken, duw je me weg.
Wat allemaal niet wil zeggen dat wij niet kunnen lachen en genieten samen. Je vindt het geweldig als ik je in de lucht gooi, en als ik je kietel. Je schatert dan van het lachen. Mama doet dat minder met je. Die is meer van de knuffels.
Maar goed, eerst was het alleen maar “papapapapapa”, en nu is het “mamamamamama”. En ik mis het wel een beetje.
Heel benieuwd wat je volgende woordje wordt! Je hebt nog geen “zus” of “Isa” gezegd. Ik denk dat die er wel aan zitten te komen.
Ik hou van je!
Papa