Den Haag, 16 juni 2020
Lieve Wes,
Je vindt het makkelijk om je onvrede met iets te laten horen. Je zet snel een keel op als iets je niet bevalt. Gelukkig ben je ook altijd wel weer snel te troosten.
Je moeder en ik kennen je nu natuurlijk wel een beetje, en we weten ook wel wanneer je je een beetje aan het aanstellen bent, wanneer je gefrustreerd bent en wanneer je echt verdriet hebt. Voorbeeld: als we je in bed leggen en dat vind je niet gezellig, dan heb je een aanstelhuiltje. Als je op de bank probeert te klimmen en het lukt niet, dan heb je een frustratiehuiltje. En de laatste huil, die van echt verdriet, komt gelukkig niet zo vaak voor.
Maar helaas, we horen ‘m toch. De laatste tijd vooral als we je naar de creche brengen. We mogen niet mee de klas in, dus we moeten je bij de deur afzetten en over het hekje heen tillen. Je ziet dat al aankomen, dus eerst krijg ik een heerlijke knuffel van je. Maar als ik je dan in de klas neerzet, dan huil je met zo’n oprecht verdriet, dat m’n hart bijna breekt. “Waarom laat je me hier achter? Waarom mag ik niet bij jou blijven?” Nouja, ik denk dat je dat bedoeld. En natuurlijk mag je bij mij blijven. Maar ik weet ook dat zodra ik de hoek om ben, dat je het wel weer prima vindt. Maar is het dan wel echt verdriet, of ben je je toch een beetje aan het aanstellen. Ik weet niet het.
Ik hou van je!
Papa