Den Haag, 21 oktober 2020
Lieve Wes,
Lieve jongen, wat ben jij een vrolijk ventje! ‘s Ochtends in je bed, als je laat weten dat de dag kan beginnen en ‘s avonds voordat je in slaap valt. En daartussen in natuurlijk ook.
Als we je naam roepen en als je doet alsof je ons niet hoort. Als je televisie aan het kijken bent en als je buiten in de speeltuin speelt. Als we je ophalen van de creche. Niet als we je naar de creche brengen trouwens, dat vind je vaak niet zo leuk.
Even een zijstapje: je grote zus is nu logeren bij bonpa en oma. We hadden afgesproken dat jij ook zou gaan logeren, maar dat hebben we toch maar afgezegd. Je was zo verdrietig de afgelopen twee dagen toen we je naar de creche brachten, dat we dachten dat je het gezelliger zou vinden om lekker met je moeder en mij thuis te zitten. Tot nu toe lijkt dat te kloppen, want je bent weer ouderwets blij en ondeugend.
En over dat ondeugende, daar word je ook altijd heel blij van. Als we bijvoorbeeld zeggen dat het tijd is om je tanden te poetsen, dan ren je zo de andere kant op, heel hard lachend. En je vindt het ook heerlijk om mij om te duwen. Ik zeg dan heel streng tegen je dat je dat niet meer moet doen, en dat maakt het voor jou alleen maar leuker.
Voor ons is het natuurlijk heerlijk om zo’n vrolijke kleine man in huis te hebben, dus hou dat vast.
Ik hou van je!
Papa