IJsselstein, 2 maart 2021
Lieve Wes,
Je bent druk aan het oefenen om te leren praten. Maar soms maak je andere geluiden, die meer zeggen dan honderd woorden. Lachen als je blij bent, huilen als je verdrietig bent, op de grond stampen als je gefrustreerd bent. Noem het maar op.
Maar iets wat je doet, wat ik heel leuk vind en eigenlijk ook heel eloquent is, is dat je slurpt als we je een snoepje geven. Je herkent natuurlijk het geritsel van een zak chips of een zak met paaseitjes allang. Dus als we iets pakken, kom jij al aangerend. En ik denk dat je dan al flink speeksel aan aan het maken bent (Pavlov anyone?), want je begint al lekker te slurpen en met je lippen te smakken. Je kijkt er ook altijd heel tevreden en enthousiast bij, alsof al vaststaat dat jij ook iets lekkers krijgt. Dat mama of ik stiekem even iets wilde snoepen, komt niet in je op. Dat stiekeme is op dit moment natuurlijk al niet gelukt. Nouja. En, als we geluk hebben, wrijf je ook lekker in je eigen handen. Het totale beeld is van een jongeman die heel zeker is van zijn zaak dat hij iets lekkers te eten krijgt. Een heerlijk ventje.
Ik hou van je!
Papa