IJsselstein, 30 april 2021
Lieve Wes,
Je verraste me laatst. Ik was je aan het aankleden ‘s ochtends en we waren een beetje met elkaar aan het geinen. Eigenlijk was ik jou aan het kietelen en jij vooral heel hard aan het lachen. Nu moet je weten dat in ons aankleedproces jij een aantal keer moet staan en een aantal keer moet liggen. Ik kan namelijk jouw broek makkelijker bij je aandoen als je ligt, maar je shirtje gaat dan weer makkelijker als je staat.
Anyway, je ik had je net op je voeten gezet en ik was een nieuwe romper bij je aan het aantrekken toen je opeens naar je buik wees en heel tevreden ‘buikje’ zei. Ik was het daar natuurlijk helemaal mee eens. Je hebt ook een buikje om heel tevreden over te zijn. Ik heb ook gelijk geleerd dat ik het heel leuk vind als jij verkleinwoorden gebruikt. Want je bent misschien al flink gegroeid, je bent toch m’n kleine kerel.
Je doet het sowieso goed met praten. Je kent al flink wat woorden. Je eigen lichaam gaat heel goed, kleuren nog wat minder. Je weet overal een auto te herkennen, en je familie ken je ook heel goed.
Je bent ook begonnen met korte zinnetjes. “Papa, komen”, “niet doen”. Je brabbelt natuurlijk ook nog een hoop, maar het is duidelijk dat je er iets mee bedoelt. Alleen weten je moeder en ik niet altijd te ontcijferen wat je precies zegt. Zo wordt vitaminepil (dat vindt jij een snoepje ) “iabil”. Dat hebben we niet altijd door. Maar jij gaat steeds beter praten en mama en ik leren je steeds beter te verstaan.
Ik hou van je!
Papa