IJsselstein, 14 mei 2021
Lieve Wes,
Je hebt ons vannacht laten schrikken, lieverd. Isa was lekker aan het slapen. Jij was lekker aan het slapen. En je moeder en ik wilden ook lekker gaan slapen, toen jij opeens “nee, nee, nee” begon te jammeren. Dat was rond een uur of 11. Normaal als je verdrietig bent, word je wel wakker en kom je bij ons in bed liggen, maar dit keer werd je niet echt wakker. Je kwam dus ook niet bij ons liggen. Je bleef verdrietig en je bleef “nee” zeggen.
Mama heeft je toen uit je bed gehaald en bij ons gelegd. Normaal helpt dat goed, maar dit keer hielp ook dat niet. We dachten dat je misschien ergens pijn had, of misschien een nachtmerrie. Dus ik ben toen een kinderparacetamol voor je gaan halen.
Nou, dat was niet de oplossing. Je ging alleen maar harder huilen na je paracetamol. Je wilde ‘m niet inslikken, en daardoor smolt ie op je tong. En dat vond je niet lekker. Ondertussen hebben we je geknuffeld en voor je gezongen, maar niks hielp. Ik heb je overeind gezet, zodat je wel wakker moest worden. Dat hielp een beetje, maar je was nog steeds erg verdrietig.
Ik heb uiteindelijk het paracetamolpoeder weer van je tong afgeschraapt, en toen, opeens, was je stil. We weten dat dat niet de reden was dat je aan het huilen was, dus het zal ook niet de oplossing zijn geweest, maar het belangrijkste is dat jij weer rustig ging slapen. Je kon zelfs een beetje lachten toen ik je kietelde.
Het was toen ongeveer half 12. Ik heb je iets later weer in je bedje gelegd, en we zijn allemaal gaan slapen. Vanochtend was je er weer vroeg bij en je was helemaal vrolijk. “Papa, beneden!”
Ik hou van je!
Papa