IJsselstein, 26 mei 2021
Lieve Wes,
Het gaat goed met je, lieve jongen. Ik weet nog hoe je was toen we net hier in IJsselstein kwamen wonen. Er veranderde zo veel voor je. Te veel, achteraf gezien. Nieuw huis, nieuwe omgeving, nieuwe kamer, nieuw bed, en een nieuwe kinderopvang. We dachten dat jij het het makkelijkst zou hebben met de verhuizing, maar dat was niet zo. Jij had het er het moeilijkst mee. En je hebt flink tijd nodig gehad om aan alle veranderingen te wennen.
Maar nu, toch zo’n vier maanden later, is het meeste wel op z’n plekje gevallen. Je bent vrolijk en ook, jazeker, liefdevol. Je deelt veel kusjes uit de laatste tijd. Wat ik vooral heel leuk vind is dat je nu op meer manieren met ons communiceert.
Toen je een kleine jongen was, was het vooral huilen en lachen waarmee je ons iets duidelijk probeerde te maken. De laatste tijd ben je druk bezig met leren praten, waardoor het voor ons allemaal een stuk makkelijker is om elkaar te begrijpen. (Al doe je nog regelmatig alsof je ons niet hoort, boef!) Je leert steeds meer woorden, en je praat ons goed na. Maar daar heb ik ook al het een en ander over geschreven.
Wat me de laatste tijd is opgevallen, is dat je nu veel meer je lichaam gebruikt of nonverbale geluidjes maakt om met ons te praten. Als ik je ‘s avonds in bed leg, aai je over één van je kussens, voordat je zegt “naast me liggen”. Als ik je iets vraag, dan zeg je net zo vaak “mhm” als “ja”.
Het betekent maar weer dat je ons heel goed in de gaten houdt en als je iets leert, dat je het zelf ook gelijk gebruikt. Heel leuk om te zien, en ik ben natuurlijk supertrots op je.
Ik hou van je!
Papa