IJsselstein, 16 juni 2021
Lieve Wes,
Je bent twee en je weet het nu al beter dan iedereen. Nouja, iedereen? In ieder geval beter dan je moeder en dan ik. Als je bij je grootouders bent, luister je over het algemeen prima. Behalve als mama en ik er toevallig ook zijn.
Er zijn een aantal manieren waarop dit zich uit. Soms zeggen we iets, wat feitelijk juist is. “Wes, je hebt in je luier gepoept.” “NEE”, roep je dan heel hard. En je gaat er vandoor. Wat voor ons extra bewijs is, naast de geur natuurlijk, dat je wel degelijk in je luier hebt gepoept en dat je zelf ook heel goed weet dat dat zo is.
Soms vragen we je iets. “Wes, wil je van de bank af komen en aan tafel komen eten?” “NEE”, roep je dan heel hard. En je blijft lekker op de bank zitten. Je weet dondersgoed dat je niet op de bank mag eten, want je gooit al je eten eroverheen. Maar als we je optillen en op je stoel aan tafel zetten, is het huis te klein. Soms eet je een paar hapjes, soms niet.
Soms geven we je goedbedoeld advies. “Wes, ik zou niet springen op die stoel, misschien val je er vanaf.” Vaak doe je alsof je ons niet eens hoort. En, eerlijk is eerlijk, je valt niet vaak van de stoel af. Maar soms wel. En dan moeten wij je troosten. Terwijl we liever hadden gehad dat je helemaal niet was gevallen. Maarja, ook dit is leren. Voor jou en voor ons.
Het gaat ook de andere kant op. Soms vraag je wat aan ons, of vertel je ons wat we moeten doen. “Papa, naast me liggen?” Dat doen we natuurlijk graag, als het kan, maar het kan niet altijd. Dus soms moeten we nee tegen jou zeggen. Nou, dat is natuurlijk ook niet het goede antwoord. Want jij hebt lang nagedacht over wat je wilt, en daar heb je natuurlijk zorgvuldig onze meningen, belangen en omstandigheden in meegewogen. Eigenlijk is er maar één goed antwoord. En dat hebben wij niet gegeven. Soms begin je dan te huilen, soms begin je te jengelen, soms denk je ‘ze zoeken het maar uit’.
Wat ik wil zeggen is dat je een eigenwijs ventje bent. En we zouden je niet anders willen.
Ik hou van je!
Papa