IJsselstein, 8 juli 2021
Lieve Wes,
Je was afgelopen week een beetje een zielige jongen, Wes. Halverwege vorige week kreeg je opeens koorts en we weten niet zo goed waarom. Je bent inmiddels weer bijna helemaal gezond, maar toch.
Het was allemaal een beetje vreemd. Overdag was er niks aan de hand. Je was blij, vrolijk en je had een grote mond. Precies zoals we je kennen dus. Maar ‘s avonds kreeg je opeens koorts. Je was vrij warm, maar nog steeds wel vrolijk. Je had dus geen 41 graden koorts. En wij maakten ons niet zo’n zorgen.
Maar ‘s nachts moest je opeens hoesten. Zo’n droge hoest die flink vervelend is in je keel. En daar werd je dan wakker van. En mama en ik natuurlijk ook. Dan mochten we je troosten en wilde je graag bij ons in bed liggen. Wat natuurlijk mag, want je was ziek. Maar we slapen allemaal niet zo lekker als we met z’n drieën in hetzelfde bed liggen.
Dus de volgende ochtend waren we allemaal een beetje moe. En toen begon het hele riedeltje van voor af aan. Jij vrolijk en actief. Tot ‘s avonds, en dan kreeg je opeens koorts.
De dag erna had je overdag ook een paar keer koorts, maar dat ging vanzelf weer weg. We hebben je natuurlijk wel wat sinaspril gegeven als we je te warm vonden worden. Jij houdt niet van de smaak, maar je hebt ze braaf opgegeten. Je hoest ging trouwens ook niet weg.
En dat heeft zo’n vijf dagen geduurd. Toen was de koorts opeens weg en sliep je weer de hele nacht in je eigen bed. Je hoest nog een beetje, maar daar lijk je niet zo’n last van te hebben. Wel even opletten trouwens: in iemands gezicht hoesten is onbeleefd. Niet meer doen.
Ik hou van je!
Papa