IJsselstein, 17 augustus 2021
Lieve Wes,
Dit is iets wat we wel hebben opgemerkt, maar tegelijkertijd heel subtiel is geweest. Zo subtiel, dat ik er eerst niet eens aan dacht, toen ik weer wat voor je wilde schrijven. Maar, er is wel degelijk iets veranderd, en daar zijn we allemaal heel blij mee.
Het zat namelijk eerst zo: jij hebt tanden. Al een tijdje. Die moeten gepoetst worden. Daar dacht jij anders over dan wij. Dus ‘s ochtends en ‘s avonds was het een heel gevecht om die tandenborstel over jouw tanden te krijgen, terwijl jij probeerde je lippen stevig op elkaar te houden. Dat vond jij niet leuk, en dat vonden je moeder en ik ook niet prettig.
Maar er is een moment gekomen, en ik kan je niet precies vertellen wanneer dit was, dat je bent opgehouden met vechten. Als ik nu je tanden poets, werk je goed mee. Als ik voordoe wat je moet doen (tanden op elkaar of niet), dan doe je dat ook. Je moet er soms zelfs een beetje om lachen.
Dus nu heb je superschone tanden, omdat we ‘s ochtends en ‘s avonds de tijd kunnen nemen om goed te poetsen. Jij gaat met een frisse adem naar bed en je adem is ‘s ochtends wat minder erg.
We mogen komende maand met z’n allen naar de tandarts. Vorige keer was je met mama en vond je het niks. Ben benieuwd of dat dit keer ook anders is.
Ik hou van je!
Papa