IJsselstein, 30 augustus 2021
Lieve Wes,
Niet alles is leuk. Voor jou niet. Voor ons niet. Vandaag wil ik schrijven over iets wat, laat ik het zo zeggen, beter kan. En ja, je bent tweeëneenhalf, dus we moeten niet te hoge verwachtingen hebben. En zolang we nog niet goed met elkaar kunnen communiceren, moet er ook ruimte zijn om het verkeerd te doen. Maar toch.
We noemen je wel eens een prinsje. Jij vindt het namelijk geweldig om ons te vertellen wat we wel en niet mogen en moeten doen. Dat zijn kleine en schattige dingen als: “geen kusjes” of “naast me liggen”. Maar dat zijn ook grotere dingen als wat we voor je moeten koken en wat er op de televisie aan staat. Zelfs naar wie we op dat moment op bezoek moeten gaan. Nu laten je moeder en ik ons niet overklassen door zo’n jonge vent, maar heel prettig is het ook niet. Jij zet namelijk een keel op als dingen niet op jouw manier gaan.
Dus, jij vindt dat alles op jouw manier moet. Hebben we natuurlijk allemaal, maar wij hebben ondertussen de kracht van een compromis geleerd. Jij nog niet. We hebben dus elke dag wel een keer dat jij heel boos of verdrietig bent omdat jij je zin niet krijgt.
Je hebt ondertussen wel door dat mama en ik meer de baas zijn dan jij, al is het alleen maar omdat we een stuk groter zijn dan jij. Maar: er woont nog iemand bij ons in huis bij wie je nog wel het idee hebt dat je over haar heen kan lopen. Je grote zus.
En je grote zus is absoluut een schatje. Ze heeft heel veel geduld met jou. Zelfs een beetje te veel, als je het aan ons vraagt. Want jij schreeuwt naar Isa, en slaat haar zelfs af en toe. En Isa doet niks terug. Behalve naar ons komen, om jou op je kop te geven. Als we zien dat je Isa slaat, dan verbannen we je ook direct naar je kamer. Je bent dan heel verdrietig en superzielig, maar het lijkt er niet op alsof je je lesje al hebt geleerd. Hopelijk komt dat snel.
Dat gezegd hebbende…
Ik hou van je!
Papa