IJsselstein, 9 november 2021
Lieve Wes,
We moeten even praten jongen. Of eigenlijk, we hebben hier al over gepraat. We wonen samen in een huis, we stoeien vaak met elkaar en we kunnen allebei lekker onhandig zijn. We gaan elkaar dus wel eens pijn doen. Hebben we in het verleden ook gedaan, en zal in de toekomst ongetwijfeld nog vaker gebeuren.
Nu is dat niet zo’n probleem. Als het per ongeluk gebeurt, en je zegt sorry, dan is er wat mij betreft niks aan de hand. Gaat nu ook al heel goed.
Maar er zijn soms momenten waarop je mij expres pijn doet, en daar word ik best boos van. Soms til ik je op, en dan geef je me een klap in m’n gezicht. Zo maar. Niet om te stoeien. Misschien om je enthousiasme te uiten. Maar toch. En dan krijg je op je kop. Vindt jij niet leuk, vind ik niet leuk.
En soms, heel soms, bijt je me. Dat vind ik natuurlijk helemaal niet leuk. Voor zover ik weet, ben ik ook de enige waarbij je dat doet, dus dat is opzich goed. Ik denk dat je dit doet om m’n aandacht te trekken. En het werkt. Je hebt dan m’n volledige aandacht, maar ik ben dan wel heel boos. En jij hebt om een of andere reden nog niet geleerd dat dit de verkeerde manier van aandacht vragen is.
Goed, ik ben er niet trots op, maar ik heb je zondag, toen je dit weer deed, een tik tegen de zijkant van je hoofd gegeven. We zijn daar allebei nogal van geschrokken, en we hebben ook direct sorry tegen elkaar gezegd. De rest van de dag wilde je alles met me samen doen, dus ik denk dat we weer vriendjes zijn. Of je was heel bang dat ik boos zou blijven.
Gisteren was je je eigen eigenwijze zelf alweer, dus voor zover je iets moest verwerken, is dat volgens mij wel gelukt.
Zullen we afspreken dat we elkaar niet meer expres pijn doen?
Ik hou van je!
Papa