IJsselstein, 20 april 2022
Lieve Wes,
Soms, lieve Wes, soms heb jij het zo zwaar. Zó ontzettend zwaar. Je kreunt dan. Zet soms theatraal een hand op je rug, om jezelf te ondersteunen, en zegt dan dat je het zwaar hebt. Zó zwaar.
Of je daadwerkelijk een zwaar leven hebt, zal ik hier niet met je bediscussiëren. Dat is natuurlijk allemaal relatief. Maar je zit nu ongeveer in de fase dat je je eerste actieve herinnering aan het maken bent, en ik zou het jammer vinden als “ik heb het zo zwaar” de boodschap is die je meeneemt uit deze vroege jeugd.
Waar het vandaan komt? Ik heb wel een idee. Mama en ik komen nu in de leeftijd dat onze gewrichten zomaar opeens pijn doen af en toe. We hebben daarom soms wat moeite met opstaan van een stoel of van de bank. Wij kreunen dan ook heel theatraal. Dat heb je van ons overgenomen.
We hebben natuurlijk geen enkele vorm van zelfreflectie, dus als jij kreunt als je opstaat, dan denken we niet aan wat we zelf doen, maar aan wat er met jou aan de hand is. We vragen daarom aan je of het wel met je gaat. Of je het zwaar hebt?
En jij, instemmend ventje als je bent, zegt dan ja. Ja, het gaat wel goed, maar ook: ja, je hebt het zwaar.
En nu zijn we op een punt dat we niet meer aan jou hoeven te vragen of je het zwaar hebt, dat vertel je zelf aan ons. Dan kom je naar één van ons toe gehobbeld en je zegt “papa, ik heb het zóóóó zwaar”. En dan knik ik instemmend. Natuurlijk heb je het zwaar.
Dus in het kort: wij hebben last van bijvoorbeeld onze rug, en jij hebt het zwaar. Mooi hoe dat gaat toch?
Ik hou van je!
Papa