IJsselstein, 7 september 2022
Lieve Wes,
Laat ik beginnen met stellen dat alles wat ik hierna schrijf, waarschijnlijk de schuld is van het huishouden waarin je opgroeit. Je moeder en ik kunnen lekker dramatisch op jullie reageren, en Isa is er inmiddels ook een kampioen in. Goed.
Je kan volgens mij later acteur worden. Je specialisme wordt dan drama, denk ik. Al zal je ook zeker uitstapjes naar komedie kunnen maken. Waarom? Omdat je zo lekker dramatisch en vrolijk kan reageren op hele normale situaties.
Een voorbeeld: je hebt met speelgoed gespeeld. Daarna moet je dat opruimen. Ineens verandert je hele lichaamshouding. Je zakt onderuit. Je wenkbrauwen en mondhoeken zakken ook naar beneden. Je kijkt miserabel naar de herculische taak die je te wachten staat. Dan draai je naar mij toe. “Ik voel me niet lekker.” Dat spijt me heel erg, lieve jongen, maar je kent de regel. Als je met iets speelt, moet je het ook opruimen. “Maar ik heb het zwaar!” Snap ik ook, maar je krijgt het alleen maar zwaarder als je straks al je speelgoed in de hele kamer moet opruimen, in plaats van alleen dit hoekje. “Het is niet eerlijk!” Waarschijnlijk niet nee, maar het is ook niet eerlijk als ik al jou speelgoed moet opruimen toch? “Nouhou!”
Je ziet: drama op en top. Heb je het echt zwaar? Ik denk het niet. Ik denk wel dat jij dat denkt. Maar goed, dat zullen we nooit zeker weten.
Wat betreft komedie: je kan ook zo lekker vrolijk en nonchalant reageren. Bijvoorbeeld als ik in de keuken sta, boterhammetjes smeren. Jij sluipt dan naar me toe (of komt juist met wel lawaai aanrennen) en geeft me een tik op m’n billen. Vrij dramatisch moment. Maar jij begint dan heel hard te lachen en gaat er weer vandoor. Of ik zit op de bank, en jij stormt op me af, kijkt me even aan, en geeft me dan een kleine kus op m’n hand. En dan storm je weer weg. En daar moet ik dan wel om lachen.
Ik hou van je!
Papa