IJsselstein, 19 oktober 2022
Lieve Wes,
Normaal zit je bij mij achterop de fiets. Maar mijn fiets is kapot. Toen ik je twee weken geleden naar school bracht, en daarna weer weg fietste, viel zo m’n bagagedrager van mijn fiets af. Jouw stoeltje zat daaraan vast, dus die viel ook. Ik ben vooral heel blij dat jij niet in dat stoeltje zat.
Maar goed, jouw fietstoeltje zit niet meer op mijn fiets, dus kan ik je niet meer op mijn fiets naar school brengen of ophalen. Althans, dat dacht ik. Gisteren hebben we iets nieuws geprobeerd.
Isa heeft al een tijdje geleden geleerd om op de voorstang te staan. Op mama’s fiets gaat dat nog net goed, maar mijn zadel en stuur staan wat lager, waardoor Isa wat hoger boven de fiets uitsteekt. Als ze voor me staat, zie ik niet zoveel meer. Isa mag dus niet meer bij mij voorop de fiets.
En dat betekent dat er daar wat ruimte vrij is. We hebben gisteren voor het eerst geprobeerd of jij ook voorop mijn fiets kan staan. En dat kan! Ik hou je wel goed vast met één van mijn armen; en jij houdt zelf ook het stuur stevig vast. Maar het kan dus!
En nog beter: je vond het heel erg leuk. Je kan nu opeens vanalles zien op de fiets, in plaats van alleen mijn rug.
Nou, vanochtend wilde je weer voorop de fiets. Maar waar we geen rekening mee hadden gehouden, is dat je vader een oude vent is, en last krijgt van z’n rug als hij een tijd voorover gebukt zit. We hebben dus een deal gemaakt. We brengen eerst Isa naar school, en fietsen daarna naar het stadhuis. Dat doe je allemaal bij mama achterop de fiets. Dan wisselen we, en mag je bij mij voor op de fiets.
Je was niet helemaal tevreden, maar iets is beter dan niets. Dus bij het stadhuis klom je weer vrolijk voorop de fiets.
En je vond het weer prachtig.
En ik daarom ook.
Ik hou van je!
Papa
P.S. Je grote vriend Adam is vandaag jarig. Je hebt gister een auto uit je automand gezocht om als cadeau aan hem te geven. Dat vonden we allemaal heel lief van je.