IJsselstein, 9 november 2022
Lieve Wes,
Dit is misschien iets wat we over drie weken al niet meer doen of weten, maar voor nu is het leuk om even over te schrijven.
Een tijdje geleden schreef ik al dat je het prachtig vindt om voorop mijn fiets te staan. Dat gaat al best goed. Ik hoef je niet meer zo stevig vast te houden als dat ik eerst deed, al haal je soms wel wat rare capriolen uit. Ik zal je voorlopig dus nog niet helemaal los laten.
Voor op de fiets kan je alles goed zien. Je vertelt me dan ook wat je allemaal ziet. Een mooie auto, een poes, of een grote boom. En ik klets lekker met je mee.
Maar, voor op de fiets, kan je nog iets anders. Je hebt het stuur al vast, dus je kan sturen! En degene die stuurt, dat is de kapitein! Het was voor jou helemaal duidelijk dat jij, en niet ik, de kapitein bent. En dat laat je zien door soms het stuur om te gooien. Dat vond ik niet zo leuk, dus daar hebben we afspraken over gemaakt. Nu ben jij de kleine kapitein, en ik de grote kapitein. Ik stuur, en jij leidt.
En zo fietsen we samen IJsselstein door. Jij, de kleine kapitein, vertelt mij, de grote kapitein, soms waar we naartoe moeten gaan, en ik fiets ons daarheen. Jij trots voor op de stang. Ik daarachter op het zadel. En allebei beregezellig!
Ik hou van je!
Papa