IJsselstein, 10 maart 2023
Lieve Wes,
Het leven kan zwaar zijn. En, ondanks dat het de titel is van dit verhaaltje, denk ik niet dat jij een heel zwaar leven hebt. Maar ik denk wel dat je een vermoeiend leven hebt.
Een tijd geleden vertelde je ons nog wel eens dat je het zwaar had. Dan liep je kreunend naar me toe en zei je: “papa, ik heb het zo zwaar”. Alleen al om de toon die je gebruikte, zou ik je bijna geloven.
Dit is je eerste week school na de vakantie. Je derde week in totaal. En je bent op aan het einde van de dag. Je bent moe, prikkelbaar. Je luistert niet, en als we je op je kop geven, barst je in tranen uit. Je ligt ook vroeg te slapen. Dat is dan wel weer lekker.
Vandaag is het vrijdag. We hebben besloten om jou op dinsdag en vrijdag op te geven voor de BSO. Dat betekent dat ik op dagen zoals deze wel naar school kom om Isa op te halen, maar jij mag/moet dan nog even op school blijven. Ik kom je wel elke keer een kus en een knuffel geven. Ik bedoel, ik ben er toch, en ik hou van je, dus waarom niet. Maar het lijkt erop dat omdat ik dat doe, dat je minder zin hebt om naar de BSO te gaan. Vandaag weer. Je bent moe. Ik ben er toch. “Papa, ik wil mee naar huis.”
Dan zeg ik: “Sorry lieverd, maar vandaag ga jij naar de BSO. Dat vind je altijd heel leuk. Maar, mocht je het vandaag niet leuk vinden, dan mag je ze ons zo laten bellen. Dan haalt ik of mama je direct op.” Mama en ik zijn nog nooit gebeld. Ook vanmiddag niet.
Je week is bijna voorbij. Over 10 minuutjes is Isa’s zwemles voorbij, en dan komen we je samen ophalen. We rijden dan naar huis, waar opa Erik en oma Thea op je wachten. Jij weet dat niet. Als ik je dat had verteld toen ik Isa kwam ophalen op school, dan was er geen enkele kans geweest dat jij naar de BSO was gegaan.
En zo heb je, ondanks je zware leven, volgens mij een leuk einde van de schoolweek.
Ik hou van je!
Papa