IJsselstein, 1 augustus 2023
Lieve Wes,
Vandaag geen verhaaltje over de oneindige vragen die je stelt. (Veel rekenvragen de laatste tijd. “Wat is nul keer nul?” “Wat is echt keer echt?” “Wat is drie plus twintig?”)
Ook geen verhaaltje over dat het erop lijkt dat je de laatste tijd weer af en toe vergeet om op tijd naar het toilet te gaan. (Al ging je vannacht in je eentje naar de wc. Daarna kwam je wel bij mama liggen, maar wij hoeften ons bed niet uit om naast je te zitten.)
Nee, vandaag heb ik een verhaaltje over je nieuwgevonden artistieke kwaliteiten. Maar eerst wat achtergrond: in februari werd je vier jaar oud. Toen mocht je ook naar de basisschool. Zes weken later, hadden juf Evelien en ik een zeswekengesprekje, waarin juf Evelien vertelde wat ze allemaal bij jou zag.
Één van de dingen die ze had gezien was dat je fijne motoriek een beetje achterliep. Je vond tekenen namelijk helemaal niks. Je deed daarom het minimale wat je moest doen, en vervolgens ging je met puzzels of met auto’s spelen. Omdat je niet oefende met je fijne motoriek, ontwikkelde je je daar ook niet zo snel in.
Tot hier de achtergrond.
Afgelopen week trok Isa wat papieren uit de kast, waaronder een A3-blok met tekenpapier, wat we al een tijdje hadden, maar niet meer naar om hadden gekeken. Isa pakte een vel, en ging aan de slag. En tot mijn verbazing, deed jij dat ook. En wat je tekende waren niet krassen, of rondjes met heel veel hoekjes. Wat je tekende waren auto’s en mensen. Blije mensen met blije gezichten, en verdrietige mensen met verdrietige gezichten. Lichamen die uit meer bestonden dan één streepje.
Goed, ik was verbaasd, want ik heb je nog nooit zo zien tekenen. Maar: ik vond het hartstikke leuk, en jij ook. Want je hebt nog een hele stapel tekeningen gemaakt.
Toen je klaar was, kwam je ook vertellen welke er opgehangen moesten worden. Dat hebben we braaf gedaan.
Ik hou van je!
Papa