IJsselstein, 24 januari 2024
Lieve Wes,
Afgelopen september vonden mama en ik het wel eens tijd worden voor jou om te leren zwemmen. Ik ben daarom naar het zwembad gegaan en heb je ingeschreven voor zwemles. Je kon helaas niet direct het water in. Er zijn heel veel kinderen in IJsselstein die willen leren zwemmen, en er is maar één zwembad. Er was dus een wachtlijst. Ik werd gewaarschuwd dat het best even kon duren voordat jij aan de beurt was, misschien wel vijf of zes maanden. Ik legde het aan je uit. Je was wat teleurgesteld, maar je legde je er snel bij neer.
Gisterochtend heeft Isa haar B-diploma gehaald. Ze weet zelf nog niet of ze door wil gaan met zwemmen, of liever karate wil leren, maar ze denkt karate. Ik was dus, na 2,5 jaar, aan het einde gekomen van Isa naar zwemles brengen.
Ik stond net in de winkel de boodschappen af te rekenen toen ik werd gebeld. Onbekend nummer. Bleek het zwembad te zijn. Dat jij aan de beurt was voor zwemles!
Nou, hartstikke leuk! Ik vond het beregezellig om met Isa naar het zwembad te gaan, en met jou wordt het waarschijnlijk net zo leuk! Dus ik ga na die 2,5 jaar gezellig nog even met je door!
Iets later mocht ik jou van school halen. Ik ging op m’n hurken zitten en keek je diep in de ogen. “Wes”, zo zei ik, “ik werd net gebeld. Het was het zwembad, en vanaf volgende week mag jij op zwemles!” Ik had natuurlijk vrolijkheid verwacht. Gejuich en gejubel. Maar nee hoor. Jij was afgeleid, en rende snel weer over het schoolplein.
Even later vroeg ik je of je een beetje blij was dat je eindelijk op zwemles mocht, na zo lang wachten. Nee, niet echt dus. Je had er weinig zin in.
Nou potverdorie. Dat worden gezellige maandagmiddagen dan, vanaf volgende week, als jij geen zin hebt om het water in te gaan, en ik wel vind dat jij moet leren zwemmen.
Nouja, we zien wel hoe het gaat.
Ik hou van je!
Papa