Amsterdam, 4 februari 2020
Lieve Wes,
Gisteravond heb ik het afgemaakt: je eerste fotoboek. Met de eerste verjaardag van je zus zijn we met een traditie begonnen: elk jaar met jullie verjaardagen maak ik een fotoboek met daarin foto’s van van het afgelopen jaar. Niet met foto’s van ons allemaal, maar met foto’s van jou. Al zal je onze gezichten wel nog zien terugkomen.
Prachtig om te zien hoe je bent veranderd het afgelopen jaar. Het begon natuurlijk met je geboorte. Toen moest je nog je eigen vorm ontdekken. Zo’n geboorte is een zware gebeurtenis, en mama en jij moesten daar allebei nog een tijdje van bijkomen.
Daarna foto’s van jou op je rug. Ontevreden. Totdat je leerde lachen. Vanaf dat moment ook tevreden op je rug. En later ook tevreden op je buik. Foto’s met eten over je hele gezicht. Foto’s dat je in bad ligt. Foto’s met je moeder en met mij, met je opa’s en je oma’s. Foto’s dat je een beetje ziekjes bent en dat je blaakt van gezondheid.
En nu ben je al een grote kerel geworden. Je bent anderhalf keer zo lang geworden en twee keer zo zwaar. Je kan nu lachen en tijgeren. Afgelopen week heb je zelfs je eerste stapjes zelf gezet. Wel nog terwijl je je aan de salontafel vasthield, maar dat gevoel voor evenwicht begint er te komen.
Je moeder en ik wisten wat we konden verwachten, we hebben het tenslotte allemaal al eerder gezien. Maar toch is het allemaal prachtig en ontroerend. Je geeft er je eigen draai aan, en we kunnen er geen genoeg van krijgen.
Nog iets meer dan een weekje, en je eerste jaar zit erop. Dat er nog vele mogen volgen, jongen. Dat er nog vele mogen volgen.
Ik hou van je!
Papa