Den Haag, 21 februari 2019
Lieve Wes,
Je bent er jongen, je bent er. En je bent zo ontzettend welkom. Je mama en ik willen je al maanden ontmoeten, en nu ben je er.
Men zegt soms dat het niet om het resultaat gaat, maar om de weg ernaartoe. Deze mensen hebben het duidelijk niet over kinderen krijgen. De weg naar jouw geboorte heeft de nodige moeite gekost, maar het resultaat, dat ben jij, zoon, is alles wat we gewenst en gehoopt hadden.
Je bent ondertussen alweer een paar daagjes bij ons. Je bent op 12 februari om 01.43 ‘s nachts geboren. Die nacht hebben we, je moeder, jij en ik, natuurlijk weinig geslapen. Jij was aan de grote kant (bijna 4 kilo), waardoor nog een aantal keer je bloed moest worden gecheckt op suiker. Om 12 uur ‘s middags mochten we weg van de kraamafdeling, maar we gingen nog niet naar huis! Je mama had nog twee nachtjes gereserveerd in het kraamhotel, waar jullie met z’n tweetjes hebben geslapen. Je zus, Isa, en ik waren er overdag. Er waren niet genoeg bedden voor ons allevier, dus zijn Isa en ik ‘s avonds naar huis gegaan, en de volgende ochtend teruggekomen. Tante Soof is speciaal voor je geboorte eerder teruggekomen van haar vakantie en heeft ook nog een nachtje bij jullie in het geboortehotel geslapen.
En natuurlijk was iedereen heel benieuwd naar jou. Al je opa’s en oma’s, opa Erik, naar wie je bent vernoemd, en oma Thea en Bonpa en oma Elma waren al heel snel in het ziekenhuis om je voor het eerst te knuffelen en te kussen. Oom Hidde, tante Talía, Oom Koen en tante Vief waren er ook al je geboortedag om je te ontmoeten. De dag erna is Charlotte samen met Matteo langsgekomen.
Donderdag 14 februari, Valentijnsdag, was het dan zo ver: voor het eerst met z’n viertjes thuis! We hebben mama het ziekenhuis uit gerold (op een rolstoel, ze mocht nog niet te ver lopen), jou in de maxi cosi in de auto gezet, je zus in haar eigen stoeltje daarnaast geplaatst en zijn weggereden. Het is maar een paar minuutjes rijden naar huis, maar toch spannend, zo’n eerste keer. Jij vond het helemaal prima. Ik denk dat je lag te slapen.
Thuis was alles ook even wennen. We waren al een tijdje met z’n drietjes. Met jou erbij is alles anders geworden. We hebben nu nog wat meer troep in de huiskamer liggen. (Niet alleen van jou, ook van Isa.) We moesten ook even opnieuw leren hoe we luiers moesten verschonen. Bij jongetjes is dat net even anders dan bij meisjes. En natuurlijk controles, controles, controles. Je werd gewogen, gemeten, getemperatuurd. Je kleur werd beoordeeld, gekeken of je genoeg dronk en plaste en poepte en nog veel meer.
Maar in het kort: je doet het goed. Je bent thuis. We houden van je.
Papa