Den Haag, 6 mei 2020
Lieve Wes,
Je bent nu wat zekerder van je evenwicht. Je gaat daarom op nog meer avonturen uit. Afgelopen week was je er even tussenuit gepiept. Waar we je vonden? Op de tweede tree van de trap. En aangezien jij dingen, waarvan wij zeggen dat ze niet mogen, alleen maar leuker vindt, zijn we je nu maar aan het helpen met leren trapklimmen.
De eerste keer haalde je dus de tweede tree, voordat je een beetje uitgleed. Ik stond vlak achter je met m’n handen klaar, dus je bent niet de trap afgerold.
De keer daarna, de volgende dag, kwam je al wat verder. Bij de zesde tree verloor je je evenwicht. Ik ving je op en toen heb ik je weer op de begane grond gezet.
De keer daarna, weer een dag later, ben je helemaal naar boven geklommen. Alle zestien treden gingen goed. Mama was boven de was aan het ophangen en was aangenaam verrast dat jij haar gedag kwam zeggen.
Nu kan je het dus, zou je zeggen. Maar de volgende keer dat je de trap op klom, raakte je toch je evenwicht weer even kwijt. Dat was ergens halverwege. Ik stond weer klaar om je op te vangen. Ik hoefde je maar een klein zetje te geven, en je stond weer recht. Je bent vervolgens zelf weer verder omhoog geklommen. We moesten dit keer jouw kamer in, want je kreeg een schone luier van me.
De komende tijd zal ik nog wel klaar staan om je op te vangen, mocht je uitglijden op de trap. Maar je hebt weer een mooie stap gemaakt, Wes!
Ik hou van je!
Papa