Den Haag, 18 mei 2002
Lieve Wes,
Nou, jongen, je hebt het door. Je kan lopen. Nog niet veel of ver, en ook vooral niet te moeilijk natuurlijk. Maar op een vlakke ondergrond, kan je nu gewoon goed lopen.
Afgelopen dinsdag haalden we je op van de creche, en toen vond je dat het tijd was. Je was wat langs de banken aan het lopen en je bedacht je dat het sneller was om schuin van de ene naar de andere bank te lopen, dan langs het randje de bank te volgen. Alleen was er tussen de banken niks om je aan vast te houden. Dat was dus geen probleem. Je liep er gewoon heen.
Nu had je al een paar keer een paar pasjes gedaan. Je opa’s en je oma’s hebben je zo zien lopen, terwijl we aan het videobellen waren. Maar dit leek anders. Je maakte er zelf ook helemaal geen punt van, alsof je dit al tijden kon. We moesten het natuurlijk wel even testen.
Dus: ik op de vloer zitten met jou op schoot. Mama tegenover ons zitten. Ik zet je op je voeten en zeg “loop maar naar mama”. En dat deed je. En je liep ook weer terug. En weer naar mama. Toen moest mama even de keuken in. En toen liep je zo achter haar aan. Door de kamer, langs de tafel, zo de keuken in. Toch zeker 10 meter. Toen wisten we dat je het kon.
Je moeder en ik waren natuurlijk supertrots. Nog steeds trouwens. Jij ook. Eventjes. Daarna vond je het wel weer genoeg. Als we je nu op je voeten zetten, dan denk jij dat je het al kan, dus dat je niet meer hoeft te lopen. Dan ga je gewoon weer zitten en kruipen. Je loopt echt alleen als je het zelf wil. Wat natuurlijk prima is.
Ik hou van je!
Papa