Den Haag, 1 juni 2020
Lieve Wes,
Je zit weer stevig in team mama. Als mama niet in zicht is, dan wil je nog wel eens papa zeggen, maar als mama er wel is, dan heb je aandacht voor niks anders. Je wilt bij mama zijn, door haar opgetild worden. Je wilt haar knuffelen en over haar heen klimmen. En je wilt, als het even kan, dat niemand anders jou aanraakt. Ook als je getroost wilt worden, en ik ben in de buurt, en mama is drie kamers verder, dan loop je gewoon naar haar toe. Mij, en andere goedwillende troostbieders worden straal genegeerd.
En het is natuurlijk prachtig dat je zoveel van mama houdt. Isa had hetzelfde bij mij, dus ik weet hoe het voelt. Ik weet ook hoeveel werk het kan zijn voor de geliefde ouder. En ik weet nu ook hoe het is om genegeerd te worden door je eigen kind.
Mama vindt het ook geweldig dat je de hele tijd bij haar wil zijn, maar tegelijkertijd is het ook wel zwaar. Als mama in bed ligt en jij mist haar, dan maak je haar gewoon wakker. Als mama even op het toilet zit, zit jij aan de andere kant van de deur te roepen dat ze maar snel naar buiten moet komen. Als mama kookt, dan wil jij dat ze jou optilt. Als ze dat niet doet, barst jij in tranen uit.
Het is me wat jongen. Ik probeer me nu voor te stellen hoe dit is als jij 16 bent over een aantal jaar. Onze relatie zal heel anders zijn. Toch vind ik het een leuk idee om de 1-jarige Wes te vervangen door de 16-jarige Wes.
Wees maar lief voor je moeder, jongen.
Ik hou van je!
Papa