IJsselstein, 23 maart 2021
Lieve Wes,
Waarschijnlijk heb ik hier al een paar keer over geschreven, maar ik wil het weer hebben over hoe je de creche vindt. Ik zal eerlijk zijn, het is nog niet geweldig, maar er zit verbetering in.
Je gaat nu ongeveer een maand naar de creche. Aan het begin was het dramatisch. Als we je er naartoe brachten, deed je alsof de wereld verging. Snot, tranen, schreeuwen. Het hele pakket. Toen begon je de omgeving te herkennen, dus als we in de buurt van de creche kwamen, zette jij je keel al op, met als hoogtepunt beschuldigende blikken als ik daadwerkelijk wegging nadat ik je had gebracht.
Toen leerde ik dat als we samen liedjes zingen, dat je rustiger wordt en dat je het allemaal wat minder erg vindt. Dus vanaf dat moment zingen we altijd samen. Maar je wilde nog steeds absoluut niet achtergelaten worden.
En vanochtend… ik zal het geen doorbraak noemen, maar het was iets beter. Vanochtend liep je zelf naar de juf toe en gaf je haar een knuffel, terwijl je nog steeds heel verdrietig was dat ik wegging.
En, eerlijk waar, dit is belangrijk voor me. Op de foto’s en van de verhalen lijkt het alsof je je wel vermaakt op de creche. Maar het wegbrengen bleef een verdrietige gebeurtenis. Ik hoop dat vandaag betekent dat dit wat beter wordt.
Ik hou van je!
Papa