IJsselstein, 7 april 2021
Lieve Wes,
Jongen toch. Je hebt een tijdje heel goed geslapen, maar nu word je ‘s nachts weer wat vaker wakker. En als je wakker wordt, dan kom je lekker bij ons in bed liggen. En dan voornamelijk bij mij. Vinden we reuzegezellig, maar we zijn wel allebei de volgende dag toch best wel moe.
Je grote zus kunnen we ondertussen terugsturen naar haar eigen bed, als ze ‘s nachts komt spoken. Met jou kan dat nog niet. Je begrijpt het niet, en je begint dan heel hard te huilen. Dat is natuurlijk het tegenovergestelde van wat we willen, zo midden in de nacht, dus je mag altijd even bij ons liggen. Je kruipt dan lekker tegen ons aan en je bent dan heel tevreden met jezelf. Mag natuurlijk, want je bent een heerlijk ventje, en je hebt op dat moment precies wat je wilde.
Gisteren leek het erop dat je door had dat wij ook lagen te slapen. In plaats van dat je onze kamer binnen kwam rennen en gelijk op het bed sprong, hoorden we je dit keer niet aankomen. Ik werd wakker toen ik aan het voeteneind van het bed een kleine kerel “papa, papa?” hoorde fluisteren. Ik dacht zelf dat je misschien weer je eigen bed in zou kruipen als ik niet zou reageren, maar ik kreeg een schop van je moeder, en toen had je door dat ik wakker was. Dus je kroop er weer lekker bij.
Ik probeer je altijd terug te leggen in je eigen bed. We slapen allebei beter op die manier, en we zijn de dag erna ook vrolijker. Ook moet het geen gewoonte worden dat je bij ons in bed slaapt, hoe gezellig dat ook is.
Ik hou van je!
Papa