IJsselstein, 21 januari 2022
Lieve Wes,
Elke twee weken komt oma Elma op vrijdag naar ons toe om jou gezelschap te houden. Ze is er ‘s ochtends al rond een uur of acht, dan lig jij vaak nog te slapen, en gaat ‘s middags rond een uur of drie weg.
Je moeder en ik hebben dan wat tijd om daadwerkelijk te werken. De andere vrijdagen, waarop oma er niet is, krijg jij meer aandacht dan ons werk. Wat helemaal prima is, maar werk heeft soms ook aandacht nodig.
Dus oma komt langs. Jij staat op. Soms brengt oma Isa naar school, terwijl jij ontbijt. En dan kunnen jullie spelen. Jullie gaan altijd even naar buiten. (Zelfs als jij eigenlijk niet wil.) Jullie bouwen treinbanen. Gaan aan de knutsel. En jullie knuffelen een heleboel.
Als ik naar beneden kom om iets te eten of te drinken te pakken, of om jou een kus te geven, dan roep je gelijk dat ik terug naar boven moet. Je kan je aandacht niet delen tussen oma en mij en je moeder, dus moeten wij maar ophoepelen.
Als ik je dan toch even kietel of knuffel, begin je heel hard “nee” te roepen, en vlucht je naar oma. Die beschermt je wel. En ik druip dan weer teleurgesteld af naar boven. Als oma langskomt, zodat ik kan werken, zal ik werken ook. Misschien dat je dat denkt.
Het vreemde is, dat oma naar huis gaat, interesseert je vaak niet zo. Je hebt net een halve dag superveel pret gehad met oma. Ik zou verwachten dat je het dan jammer zou vinden dat ze weggaat. Maar het lijkt alsof je je er al bij hebt neergelegd. Dus je krijgt een kus van oma, je zegt dag, en je gaat door waar je mee bezig was.
Ik zal niet doen alsof ik het allemaal begrijp, maar iedereen heeft het geweldig naar z’n zin, en dat is het belangrijkste hier denk ik.
Ik hou van je!
Papa