IJsselstein, 2 maart 2022
Lieve Wes,
De titel zegt al het al jongen, je hebt een grote mond. Dat is trouwens niet erg. Je moeder en ik vinden het goed dat je je grenzen kan aangeven. Maar je geeft ook onze grenzen aan, en dat is niet helemaal hoe het hoort.
Kijk, als we lekker aan het stoeien zijn, en ik kriebel je onder je oksels, en jij vindt dat niet meer leuk, dan is het heel goed als je naar me schreeuwt dat ik moet ophouden. Maar als ik op de bank zit en jij vertelt mij dat ik moet opstaan omdat jij er wil zitten, dan klopt het niet helemaal meer. Dit heb je trouwens niet letterlijk gedaan, maar je roept vaak genoeg dat ik wat voor je moet doen, zoals je auto’s zoeken als je ze zelf bent kwijtgeraakt. Of roepen dat Isa een scheetje heeft gelaten, terwijl jij in je luier hebt gepoept.
Komt nog eens bij dat je soms, vanuit het niks, opeens gaat gillen. Heel raar. We denken dat je dan wat energie eruit schreeuwt. Prima. Maar soms doe je het ook als antwoord op een vraag, en dat hebben we dan weer liever niet. Of als we je zes keer hebben gevraagd of je wilt ophouden met gillen of schreeuwen, en je gaat dan toch door… Nouja.
Grote mond dus. Veel lawaai ook.
Ik hou van je!
Papa