IJsselstein, 29 juni 2022
Lieve Wes,
Jongen toch. De laatste tijd ga je niet zo goed slapen ‘s avonds. Zolang er iemand bij je is, is het allemaal leuk en gezellig en doe je je best om er een feestje van te maken. Maar zodra je alleen in je kamer ligt, word je bang. Of dat zo is, weet ik niet, maar jij denkt van wel.
Je roept dan om mama of om mij. Of we snel willen komen. Als we dan komen, begint het hele riedeltje weer van voor af aan. Jij feesten, totdat wij daar genoeg van hebben, want ondertussen zijn we 20 minuten verder en moet je echt slapen. En dan wordt jij weer bang.
Mama en ik hebben dus twee keuzes: of we blijven net zo lang bij jou totdat je in slaap valt, hoe lang dat ook moge duren, or we stellen je gerust en laten je alleen. Het eerste moeten we niet doen, want dan leer jij alleen nog maar te slapen als wij erbij zijn, en je moet zelf kunnen slapen. Dus hoe zielig het ook is, moeten we je een tijdje bang laten zijn.
En natuurlijk vragen we waar je bang voor bent. Voor monsters. En heb je dan een monster gezien? Jazeker heb je dat. Waar dan? Achter de kast, of onder het bed. Nou, zullen we dan samen even kijken? Oké.
En natuurlijk zit er niks achter de kast of onder het bed. En dat zie jij dan ook. En dan ben je even rustig. Maar toch ben je niet veel later weer bang.
En soms ben je een beetje bang, wat natuurlijk niet leuk is. Maar soms ben je heel bang, en dan moet je heel hard huilen. Dan kunnen mama en ik het ook niet over ons hart verkrijgen om je alleen te laten. Maarja, misschien leer je daar wel van dat papa en mama wel komen als je heel hard huilt, en dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling.
Dus: moeilijk. We proberen je zo goed mogelijk gerust te stellen, maar soms lukt dat ook niet. En dan ben je een beetje bang op je kamer.
Gelukkig heeft mama een nachtlampje van Sky van de Paw Patrol gekocht, en daardoor ben je toch een beetje minder bang.
Ik hou van je!
Papa