IJsselstein, 18 augustus 2024
Lieve Wes,
Van mijn kinderen ben jij degene die het vaakst kwijt is. Weg. Verdwenen. En zonder te diep psychologisch te graven, en conclusies te verbinden dat dat vast komt omdat jij de jongste bent, en niet de oudste, is het naast verontrustend, ook interessant.
Laten we voorop stellen dat we je thuis nooit kwijt zijn. Het is altijd als we ergens heen gaan. Op vakantie in Griekenland. Met bonpa en oma naar het spoorwegmuseum. Dat soort uitjes. En omdat we weten dat we jou beter in de gaten moeten houden, heb jij ongetwijfeld ook het idee dat we jou in de gaten houden. En jij hebt je altijd op je gemak gevoelt, als je wist dat wij in de buurt zijn. Dus je loopt dan rustig ergens heen, zonder te vertellen waar je heen gaat. En als wij dan even niet goed hebben gekeken, mag ik aan omstanders vragen of ze een jongetje van zo hoog in een blauw shirt langs hebben zien lopen, terwijl ik m’n hand iets boven m’n heup hou. (Want je wordt al een grote vent.)
In Griekenland was je trouwens gewoon over het strand aan het wandelen, alleen liep je ineens 70 meter voor ons. In het Spoorwegmuseum was je naar het museumwinkeltje gelopen. Daar hadden ze veel treinen (interessant!) en snoep (lekker!).
Je bent nooit onveilig trouwens. Je kijkt om je heen. Je gaat niet zomaar met iemand mee. Je past op voor het oversteken. Dat doe je allemaal fantastisch. Het is alleen dat je moeder en ik je dat ook graan zien doen. (Maar dat is dan weer iets van ons – ik weet het.)
Al met al: geen verwijt. Gewoon een observatie. Je wordt vast een fantastisch onafhankelijke kerel als je groot bent.
Ik hou van je!
Papa