Den Haag, 18 november 2019
Lieve Wes,
Elke week probeer ik een verhaaltje te schrijven over hoe het met je gaat. De laatste weken waren makkelijk, want er gebeurde veel. Je leerde nieuwe dingen, of je kreeg weer een tandje (zeven ondertussen) of we beleefden iets nieuws. Maar afgelopen week was dat niet zo. Het was eigenlijk een hele normale week. En dat is natuurlijk ook weleens goed.
Maandag was Sint Maarten. We zijn met Isa en wat van haar klasgenoten (en broertjes, en zusjes, en ouders, en juffen) langs de deuren gegaan om te zingen en natuurlijk wat lekkers te krijgen. Jij bent er op dit moment nog een beetje te jong voor. Je kan natuurlijk prachtig zingen, maar we vonden het nog niet zo’n goed idee voor jou om een lampion vast te houden. Maar je bent dus wel meegeweest, in de wandelwagen, in een slaapzakje. Je had het dus lekker warm. Je vond het allemaal wel best.
Dinsdag en vrijdag ben je weer naar school gegaan, en dat was allemaal goed. Je bent je eigen, zonnige zelf geweest. Woensdag was je bij mama, terwijl Isa bij bonpa en oma Elma was. Donderdag was je bij mij, samen met Isa.
Zaterdag zijn we naar een feestje geweest. Dat vond je druk, maar ook wel heel gezellig. Je hebt met veel mensen geknuffeld, en natuurlijk aan veel haren getrokken. Dat vind jij ontzettend interessant. Degene met het haar wat minder.
En zondag heeft Tessa even opgepast, terwijl je moeder en ik uit eten gingen. Jij ging gelijk naar bed, maar je was iets later nog even verdrietig. Tessa heeft je toen een dikke knuffel gegeven, en toen kon jij weer lekker slapen.
Is toch wel veel gebeurd he? In zo’n normale week.
Ik hou van je!
Papa